Son İstasyon

Boşluktayım
D’üşüyorum yavaşça
Ö(y)lesine zarif ve naif
Tenler geçiyor gözlerimden
Biriktirdiğim hayatlar
Kırparken cennetimi
Tebessüm sarıyor

Kollarım açık
Saçlarım arkaya bakıyor
Geçen hayatlar ardım sıra
Rengârenk zamanlar

Tuvale kazınmışçasına
Birbirinin içine geçerek
Oynuyorlar etrafta

Düşüyorum
Zaman yok terk için
Gülümsediğim maske
Kalıcı bu defa

Aynalar yüzümü ısıtıyor
Sahte aynalar
Şimdi düşler orkestrası
Sesler ve hisler karışık
Aynalar konuşuyor
Bu sefer yalansız

D’üşüyorum
Alacalı bir son
Soğuk gri beton
Keşke deniz olsaydı
Son istasyon

8 Şubat 2014
13:51