
Son İstasyon
Boşluktayım
D’üşüyorum yavaşça
Ö(y)lesine zarif ve naif
Tenler geçiyor gözlerimden
Biriktirdiğim hayatlar
Kırparken cennetimi
Tebessüm sarıyor
Kollarım açık
Saçlarım arkaya bakıyor
Geçen hayatlar ardım sıra
Rengârenk zamanlar
Tuvale kazınmışçasına
Birbirinin içine geçerek
Oynuyorlar etrafta
Düşüyorum
Zaman yok terk için
Gülümsediğim maske
Kalıcı bu defa
Aynalar yüzümü ısıtıyor
Sahte aynalar
Şimdi düşler orkestrası
Sesler ve hisler karışık
Aynalar konuşuyor
Bu sefer yalansız
D’üşüyorum
Alacalı bir son
Soğuk gri beton
Keşke deniz olsaydı
Son istasyon
8 Şubat 2014
13:51