Poem

Gidersen, bu şehir öksüz kalacak. Bir şehir ağlayacak yalnızlığına, gözleri kan kusacak yokluğunda. Yüzünde sahte tebessümler oluşacak, kendini kandıracak gitmelerde. Gözlerindeki haykırış, sözlerinde hayat…

Gece, ayazı vuruyor her nefesinde. Rüzgar çığırtkanlığını pervasızca dile getiriyor. Ay, gözyaşlarını içine akıtıyor sessizce. Gözlerim, kadehteki şarabın kırıntılarını andırıyor.…

Pörsümüşüm bataklıklarda Yok olmuşum farkına varmadan Gecenin mavisinin kenarına gömmüşüm Umudu Ve ardıma bakmadan atmışım adımlarımı Her bir adımımda yeni bir sonun yeni bir ilk'ini görmüşüm Ve gitmişim Yıpranmış…

Ağlayan bir ben var içimde Gülen yüzümün aksine Ağlayan bir ben gerçeğimde Sokakların renkli lambaları arasında Ağlayan bir ben yabancı Bir ben düşman sefil gecelere Bir ben sevdalı sahte türkülere Loş ışıkların…

Hissetmek, ne güzel Saklı bahçende yaşatmak İncir yapraklarına asmak onu Ve her gün sulamak Ne de güzel yaşamak Özgürce, kulak asmadan Kanat çırpmak sonsuza Dibi olmayan kazanlarda kaynamak Ruhun…

Bugün Deniz durgun, caddeler yorgun Yüzler solgun bu şehirde Şehrin kasveti en yücede Bir düş gibi her hece Her hece ölü bir can Durgun sularda kıyıya vurmuş Solgun bir surat, yorgun bedenlerde …

Ey kanlı gece! Vahşetin çığlıklarını ruhumdan çıkart. Uğultularını dindir yüreğimin, iniltileriyle yüzleş ve lanetli gölgenle birlikte çek git! Ey karakargalar! Nefretle dağladığınız yüreğimden paslı gagalarınızı çekin. Rahat bırakın…