drky

Yakında… Orada… Yanı başımda kokuyor ölüm… Çekiyor sardığı kolları arasındaki zayıf bedenimi. Sessiz bir çığlık bile atacak değilim. Ölüm kokuyor. Son demini paylaşıyor gökyüzü, mavi son kez açıyor, rüzgar son kez el sallıyor…

Cuma akşamı evden çıktığımda kendimi 3 üç gün sürecek olan maceranın içinde bulacağımı tahmin etmemiştim. Her Cuma yaptığım gibi evden çıkıp, Solohovlara gitmek üzere otobüs durağına gittim. Solohov, sırdaşım gibidir. Cuma günlerimi…

Gün güneşten arınınca yüreğime dert olur yalnızlığın türküsü Dökülür dudaktan bir bir acılar

Yağmur şiddetini gittikçe arttırıyor, gökyüzü karanlıklara gömülüyordu. Issız ve loş sokaklarda birkaç tane sahipsiz köpek ve evlerin bodrumlarına gizlenmiş birkaç kediden başka hiçbir canlı yoktu. Hava ıslak, düşünceler soğuktu. Yaşlanan…

Kuytu bir köşede deve benzeyen ağaçlar görülür, dalları insanı andıran bir edâ ile sallanmaktadır. Karanlığın hâkim olduğu bu caddenin iki tarafında da son evlerinin birinin altında fakir bir kahve; kahvenin önünde eskimiş kaldırım…

Bu gün de dünümün aynısı. Rüzgâr dünkü neşesini koruyor, parçalamak istercesine vücudumu dövüyor. Özlüyorum seni. Fazla yazmayacağım. Bugün de bekleyeceğim son otobüsün kaçmasını. Bugün de seviyorum seni deliler gibi. Ruhumun…

Hey! Dinle bak beni ne diyeceğim? Görüyor musun gözlerimin ucunda seyreden geceleri?…

Oysa şimdi ne kadar boş zamanın muhasebesini yapmanın... Tren geçti diyorlar... Tren geçmedi aslında tren bizdik... Biz geçtik hayattan ardımıza bakmadan... Muhasebe vakti geldi mi ardına bakacak oluyor... Lakin faydası yok geçenleri…

Werther’in en hoşuma giden noktası, yazın da Goethe’nin gözyaşlarının olmasıdır. Gözyaşını bilirsiniz; gözden süzülen inci taneleri… Benim bahsettiği de buna yakın ama aynısı değil. Gözyaşı kimi zaman gözden akar kimi zaman kalpten. Şair…

Ruhbaz derler bana Ruhlarım var oynarım onlarla Kimisi çok asi olur kimisi Yaygara Bilirim halinden Bana dokunmaz yara Yürek dediğin değil ki bilek eğilsin Ya kırılsın yürek ya dikilsin Kim bilir belki “sen”…